W przypadku wygranej komunistĂłw, Niemcy czekała zagłada, z kolei członkowie Freikorpsu nie wrĂłżyli niczego dobrego na przyszłość. Kuźnia kadr pĂłźniejszego nazistowskiego reżimu mieściła się właśnie we Freikorpsach. Truizmem jest takie stwierdzenie, jednak niewielu o tym pamięta: obraz powojennych Niemiec, w ktĂłrej walczą ze sobą Freikorps, czerpiący swą siłę z demonicznych idei o podłożu okultystycznym i neopogańskim, i komunizm z zasady wrogi człowieczeństwu, mimo noszenia go na swoich sztandarach. Niemcy tak czy inaczej, zbliżały się ku katastrofie, ktĂłra musiała nastąpić wcześniej czy pĂłźniej. Niemiecka wiara w pogańską nadprzyrodzoną moc rĂłżniła się od idei komunistycznej tym, że katastrofę dla narodu niemieckiego odkładała na nieco pĂłźniejszy okres - II wojny światowej.

Kult walki i mordowania potrzebował innej wiary niż chrześcijańska, potrzebował afirmacji zła do poziomu dobra, dobra, rzecz jasna, narodu niemieckiego, germańskiego ducha walki, ktĂłry nie uspokoi się, pĂłki nie ujarzmi wszystkich wrogĂłw, rzekomych i rzeczywistych. Powstania śląskie możemy z tej perspektywy uznać za starcie dwĂłch cywilizacji: neopogańskiej (śmierci i zagłady) oraz chrześcijańskiej (życia i wolności). Niemcy nie potrafili zrozumieć, że ich czas na Śląsku się skończył, miejscowa ludność ma dość ich samobĂłjczego genu, powodującego ciągłe konflikty i wojny. Być może Ślązacy w swym pragmatyzmie postanowili odrzucić kolejne nieszczęście, jakie Niemcy mogli ściągnąć na ich ukochany region.

Mijają lata. Politycy i przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości RP nadal traktują polskich historykĂłw jak groźne psy, ktĂłre mają być prowadzone w kagańcu ministrĂłw, sędziĂłw i prokuratorĂłw. W toczących się obecnie dyskusjach na ustawą, ktĂłra przewiduje kary za używanie określenia "polskie obozy śmierci", nie ma miejsca na głos historykĂłw. Jest za to miejsce dla kajającego się za Jedwabne ministra spraw zagranicznych Jacka Czaputowicza i dla Żyda Jonnego Danielsa, ktĂłry publicznie oświadczył, że choćby 40 milionĂłw PolakĂłw zażądało ekshumacji w Jedwabnem, to ekshumacji nie będzie. Rodzi się podstawowe pytanie: Jonny Daniels to wizjoner, czy może jakiś niekoronowany krĂłl Polski?

Nie miejmy pretensji do ŻydĂłw za to, że od co najmniej 17 już lat Polacy są grillowani za Jedwabne, że opinia światowa ma już wątpliwości , czy przypadkiem obozy śmierci rzeczywiście nie były polski. Za ten stan rzeczy odpowiadają polskie władze i my, Polacy, ktĂłrzy tym władzom dajemy mandat do jej sprawowania. O prawo historykĂłw do dokończenia podstawowych badań w Jedwabnem w postaci ekshumacji, o prawo do prawdy o wydarzeniach z lipca 1941 roku nie walczymy z Żydami, lecz z prokuratorem generalnym ministrem sprawiedliwości Rzeczpospolitej Polski. (...)

Oddawana do rąk czytelnikĂłw książka Jedwabne - anatomia kłamstwa jest smutną książką. Jest wyrazem bezsilności mnie historyka i wyrazem bezsilności nas, ponad pięćdziesięciu tysięcy obywateli Polski, PolakĂłw i ŻydĂłw, wobec popełnianych przez władze RP aktĂłw kłamstwa, cenzury i bezprawia wobec badań historycznych. Przygotowałam ją z myślą o nas, żyjących dziś w Polsce, abyśmy wiedzieli, o co chodzi, ale także z myślą o naszych potomnych. Aby, jeśli już nie nam, to przynajmniej naszym dzieciom i wnukom wywalczyć prawo do wolnych i prowadzonych bez strachu przed polską władzą badań historycznych. Książka ta powinna być rĂłwnież przestrogą dla wszystkich rządzących Polską. Tych, ktĂłrzy mają władzę dziś i ktĂłrzy będą ją mieć w przyszłości.

Ze Wstępu autora

MuzeĂłw opowiadających o II wojnie światowej jest wiele, ale narracja wystawy w Gdańsku zupełnie zmienia sposĂłb postrzegania wojny, takie muzeum to osiągnięcie cywilizacyjne. Wystawa jest bardzo uniwersalna, ponieważ opowiada o losach ludności cywilnej na całym świecie, lecz rĂłwnocześnie jest też bardzo polska, bo nie brakuje najważniejszych wydarzeń związanych z wojenną historią naszego kraju. Polscy politycy i naukowcy często skarżą się, że świat ich nie rozumie. Jeśli tak faktycznie jest, to wystawa w Muzeum II Wojny jest szansą, aby dotrzeć do szerszego kręgu odbiorcĂłw, nie tylko polskich. Timothy Snyder

O kulisach walki o Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku pisze Paweł Machcewicz, jego twĂłrca i pierwszy dyrektor.

Zbrodnia wołyńska. Nowe fakty, nowe spojrzenie.

Podczas II wojny światowej ukraińscy nacjonaliści wymordowali na Wołyniu i w Galicji Wschodniej około 100 tysięcy PolakĂłw. Grzegorz Motyka, wybitny znawca i nagradzany popularyzator historii, powraca z opowieścią ukazującą anatomię tej zbrodni.

Przedstawiając zbrodnię wołyńską w szerokim kontekście czystek etnicznych II wojny światowej, autor odpowiada na podstawowe pytania:Czy rzeź wołyńska była buntem ludu ukraińskiego, czy raczej zbrodnią zaplanowaną przez nielicznych? Czym były polskie akcje odwetowe wobec działań banderowcĂłw? Dlaczego na Ukrainie "upowcy" mają status narodowych bohaterĂłw?

Wołyń `43 jest książką dla tych, ktĂłrzy po raz pierwszy stykają się z tematem, jak i dla tych, ktĂłrzy znaną historię chcą zobaczyć w nowym świetle. Motyka nie ucieka też od aktualnej dyskusji wokĂłł odpowiedzialności za zbrodnię, sugerując, jaki powinien być kierunek naszej polityki wobec zaprzyjaźnionego narodu, z ktĂłrym jednak wciąż mamy nieuregulowany spĂłr o krwawe wydarzenia z 1943 roku.